cekak b.jawa

FITNAH

            Awan iku hawane panas banget. Pak tani lan bu tani pada leren ing gubuke dewe-dewe. Yen di delok hawane mengko sore bakal udan deres. Pak tani lan bu tani pada cepet-cepet metu saka gubuke dewe-dewe lan ngerjakne tugase dewe-dewe. Amarga yen dituruti nganti iyupe panas maka pak tani lan bu tani ora bakal nyambut gawe, amerga sakwise panas iki bakal kedadean udan.

            Pak tani : “ buk ayok ngiyup sek panas banter tenan ki” ngendikane pak tani

            Bu tani  : “yo pak aku dewe yo panasen ket mau “ jawab bu tani

Pas lagi penak-penak leren bu tani ngingeti langit sing kyok e arep udan deres.

            Bu tani  : “ pak....pak..koyok e kok arek udan. Ndang ayok cepet mergawe ngko selak udane njeblok.

            Pak tani : “ o...? iyo bu ndang ayo.”

            Suara azan sampun mireng  ing kupinge para pak tani lan bu tani, iku tandane wis jam 12 awan. Salah sak wijineng pak tani lan bu tani  iku yaiku pasangan garwa Parman lan Sawitri, para pak tani lan bu tani liane sampun muleh ning omahe dewe-dewe lan leren ing omah nanging Parman lan Sawitri mileh leren ning gubuk kang cilik nanging hawane seger banget.

            Pancen bener angen-angene para tani mau yen bakal udan deres. Udan deres kedadean lan terange suwin banget, bledek nyamber-nyamber ing wit-witan kang duwur. Parman lan Sawitri bingung lan wedi banget , deweke wedi yen gubuke ambruk utawa di samber bledek, nangeng deweke sampun ora bisa tumindak napa-napa amarga  udan deres mau yo campur karo angin ingkang gede. Parman lan Sawitri trimo iso pasrah marang takdire kang Maha Kuasa.

Sawitri :” pie pak iki  ngko nak gubuk e ambruk kok udane gak ndang terang-terang.” Omonge Sawitri    

Parman :” wes bu mugo-mugo udan ndang terang, awake dewe pasrah ae karo sing Kuasa.”               Jawabe Parman                     

Sawitri :” iyo pak mugo-mugo udane ndang cepet terang.” Tambah Sawitri

Udan deres lan siwi mau ndadeake sawijining bencana yaiku banjir kang lumayan gede. Salah sawijining tanggule pak tani kang sawahe ana ing ngisore sawahe parman lan Sawtri jebol, tanduran pada rusak kabeh. Ana sekitar 8 sawah kang kena dampake jebole tanggul mau. Wolong sawah mau nduwene wong papat yaikunParto, Jarno, Paimen, lan senen. Sakwise udan deres mau Parman lan Sawitri mulih lan ngomongi wong papat mau yen tandurane kebanjiran. Wong papat mau pada kaget, ana sing nangis lan ana sing semaput.

            Parman :” ayo buk awake dewe ngomongi wong-wong. Awake dewe nko mencar ya, kowe nko ngomongi ngomongi Parto lan Jarno nko sing 2 tak aku sing ngabari.”

            Sawitri :” yo wes pak ngunu yow malah apik,”

        Akhire wong loro mau pada mencar ngabari won-wong sing sawahe kenek bencana.

            Ing desane Parman lan Sawitri mau ana wong sing gaene nggedek-ngedek ake masalah, jenenge mbok Marni. Ing tahun wingi ana pasngan garwo kang lagi due masalah , mbok marni nggedek-nggedek ake masalah mau nganti pasangan mau pisah lan salah sawijining ngendat. Mbok marnikrungu yen tanggule Jarno jebol lan gawe sawahe Parto, Paimen, lan Senen rusak. Deweke yo ngerti yen Parman Sawitri ngerti kedadean jebole tanggul mau. Mbok Marni gage-gage gawe rencana kang bisa gawe Parman lan Sawitri dadi penyebab jebole tanggul mau. Mbok Marni iku gelo banget karo Parman lan Sawitri amarga tandurane wong loro kui mesti apik lan asile yo akeh bedo karo tandurane deweke.

            Isuk-isuk mbok Marni sampun ana ing omahe Jarno. Mbok Marni ngujuk-ngujuki Jarno yen sing njebol tanggule iku mau Parman. Amarga ing kedadean iku Parman lan Sawitri isih ana ning sawah. Mbok Marni nuduh yen Parman lan Sawitri iku iri yen ngingeti tandura ne Jarno kang lemu. Deweke yo ngujuk-ngujuki yen Parman lanSawitri ora pengen enek wong sing tandurane luwih apik lan asile luwih akeh soko asile Parman lan Sawitri. Jarno,Parto, lan Senen percaya marang mbok Marni.

            Mbok Marni :”jar...jarno kyok e sing njebolne tanggulmu kuwi Parman.”

            Jarno             :”la kowe ngerti soko ndi mbok, ojo angger ngomong kuwi jenenge                                         fitnah.”

            Mbok Marni :”soale ndek ingi sing muleh keri dewe Parman lan Sawitri. Mergo                                            tanduranmu apik ndek e moh nduwe saingan dadine njebolne tanggul                                   mu ben tanduranmu rusak. Akhire kan sak iki wonge wes gak nduwe                                saingan neh.”

            Jarno             :” opo iyo ya mbok.”

            Mbok Marni :”yo mestine “

            Sak wise di ujuk-ujuki mau Jarno, Parto, Paimen, lan Senen moro ning omahe Parman lan Sawitri.

Deweke nesu-nesu lan nuduh yen Parman sing njebol tanggule. Deweke njaluk ganti rugi ning Parman lan Sawitri. Parman lan Sawitri bingung amarga di tuduh mau. Jarno terus nesu-nesu lan nganti arep mbacok Parman, nanging untunge isih di alang-alangi karo Senen. Soko lawang njudul Painem. Painem ngerti yen Parman ora njebol tanggule. Pas jebole tanggul mau Painem isih ana ing gubuk. Painem njelaske kedadean kang sak benere. Painem yaiku wong kang paling jujur ing desane. Sahinggo Jarno, Parto, Paimen, lan Senen percaya.

            Jarno :” man parman metu kowe soko omah mu.”

            Parman :” enek mopo no kok teko karo nesu-nesu.” Takoke Parman

            Jarno :” aku wes ngerti, kowe to sing njebol tanggul ku.”

                        Parman :” maksutmu opo to no, duduk aku sing njebolne tanggul mu,” jawab Parman                                      

            Jarno :” halah aku wes gak percoyo karo kowe.” ( karo ngangkat arite)                                  senen :”wes no ojo koyok ngene.” Sela Senen

            Painem :”enek opo to, sak durunge nesu-nesu kene tak jelasne sek. Sing njebol                                 tanggul mu kui uduk Parman yo no, soale aku ngerti dewe pas Parman karo              Sawitri gung muleh aku yo jek enek ning gubuk ku. Dadi iki muk salah                            paham.” Terange Painem.

Akhire jarno lan lian-liane wes percoyo karo Parman.

Sakwise Jarno nesu-nesu marang Parman , Jarno gan ti nesu-nesu karo mbok Marni amarga mbok Marni sing nggedek-nggedek ake masalah iku. Jarno ganti marani nang omahe mbok Marni karo gawa sabit. Ing adoh mbok Marni ngerti yenjarno lagi nesu karo dewek e. Mbok Marni akhire mlayu mergo wedi karo Jarno. Ing jembatanmbok marni wes bingung kudu mlayu ning ndi maneh amargo yen di teruske mlayune yo bakal ketututan , akhire mbok Marni mlompat soko jembatan lan kecemplung ing kali kang jero, akhire mbok Marni mati lan mayite ora iso di temu ake.

Sakwise prastawa iku Jarno ngerti yen Parman ora salah. Akhire deweke cepet-cepet njaluk ngapura marang parman. Parman lan sawitri yaiku wong kang sabar lan welas asih, dadi kesalahane Jarno bakal di wenehi sapura karo Parman.

Jarno :” Man aku nyuwun pangapurane ya amarga uwes nuduh kuwe lan bojomu.”

Parman :” Iyo no aku wes wenehi sepura karo kowe, gak sah di pikir maneh.” Jawab                           Parman.

Jarno :” Matursuwun ya man”

Parman :” Iyo no pada-pada.”

            Akhire desa sak iki wes ayem lan tentrem amarga wong sing gaene gae masalah ning desa wes ora ana lan mbok Marni oleh asile sing gaene nggedek-nggedek ake masalahe wong liyo est ora ana. Sak wise mbok Mrni ora ana masalah ing desa dadi kurang. Para warga nanggepi yen mbok Marni iku pucuk-pucuking masalah ing desane.

~SELESAI~

Browse More Articles

Tweet

Written by Unknown

We are Creative Blogger Theme Wavers which provides user friendly, effective and easy to use themes. Each support has free and providing HD support screen casting.